Soms slijten de weken stil en soms stapelen onze problemen zich op. Dan lachen we met elkaar om onze rare soapserie met daarin de wilde vrijgezel, de arme student, de jonge moeder, de bevlogen starter, de eeuwige piekeraar, de impulsieve, de shopverslaafde en de boekenwurm. En een wisseling van deze identiteiten door de maanden heen. Hoe ouder we worden, hoe meer onze levens uiteenlopen en we allemaal ons eigen pad kiezen. Er zijn momenten waarop ik in bed lig en de onzekerheden over de toekomst zich aan me opdringen en me achtervolgen in gepieker. Ik voel me de enige die twijfelt over geld, werk en verantwoordelijkheden van het grote mensenleven. Maar keer op keer als we elkaar zien blijkt hoeveel we kunnen delen en dat we opeens allemaal 22 hoe jong ook, toch geen 16 meer zijn.
En dan op zaterdagavond rond een uur of half 2, midden in de kroeg, na een paar gedeelde flessen wijn. Krijg ik een vreemd gevoel dat we verbonden zijn, een soort onzichtbare energie tussen mij en mijn vriendinnen. Die waarschijnlijk vooral bestaat uit de wijn maar misschien ook ergens wel echt bestaat. Dan wil ik ze knuffelen en allemaal in mijn armen sluiten, en zij die mij kennen weten hoe bijzonder dat is: Floortje wil niet knuffelen. En zo kennen we allemaal elkaars vreemde eigenschappen, goede eigenschappen, rare angsten die soms opduiken, en weet ik dat hoe gek het ook is, het altijd fijner is om het te delen. En ik weet, dat zij dat weten.
3 opmerkingen:
Wat mooi geschreven zeg..
Oh Floortje, hier moet ik toch een beetje van huilen!? Lief vind ik het <3!
erg leuk geschreven xx
Een reactie posten