Met vier meiden wonen we in een studentenhuis in Arnhem. Ik vind het er fijn. Er is altijd tijd voor een
praatje bij het koken en een etentje eens per week. Roze bloemen kleuren de gang en Ryan Gosling flirt met ons vanaf de koelkast. We maken geregeld schoon. En de post
schuiven we onder elkaars deuren door. Ongeveer eens per week ga ik dan door de
enveloppen heen. Ze zijn van de Belastingdienst, de gemeente, van DUO en ik
sorteer de namen. Er vallen altijd enveloppen buiten: de post van ene Carlo.
Carlo woont als enige op de begaande
grond, achter een deur die altijd op slot zit. Met de gordijnen dag in dag uit
gesloten, woont hij alleen. Niemand weet op welke momenten Carlo thuis is.
Niemand weet wat hij eet, wat hij drinkt. Welke spullen in de koelkast
eigenlijk van hem zijn. En niemand
weet hoe Carlo eruit ziet.
Carlo. Ben je exotisch gekleurd en een
fitnessleraar? Ben je een blonde jongen met piekhaar wat je nonchalant achter
je oor schuift? Ben jij de knappe Italiaan met rollende ‘r’? Ben jij de jongen waar ik soms naar omkijk in de winkelstraat? Waarvan ik dan denk: zou dit onze Carlo zijn?
Carlo. Soms verdwijnt zijn post van het plankje. Net als dat er soms plakjes kaas uit de koelkast verdwijnen. Of de stop verdwijnt uit de wasbak. Niemand heeft het gedaan. 'Het was vast Carlo.' Hij was degene die het laatste stukje toiletpapier heeft gepakt. Op die manier houdt Carlo de sfeer goed in huis.
Carlo is ook degene die 's nachts op de gang rommelt. Of die zorgt voor de aangebrande geur in de keuken. Door Carlo is de droger kapot gegaan, hij is niet zo handig met de was. Carlo, wanneer laat je je eens zien? Dan zou ik zeggen: bedankt dat jij onze schuldige kan zijn.
