De laatste weken verlang ik steeds vaker terug naar mijn oude Nokia 3210, mijn allereerste telefoontje. Hij is zeker al 100 keer gevallen en nog steeds volledige schadevrij. Het nostalgische geluid als ik een berichtje kreeg. En dat je moest opletten uit hoeveel tekens je sms bestond, anders ging mijn volledige zakgeld op aan beltegoed. En tijdens de vakanties in de zomer kon ik marktjes afstruinen en verschillende frontjes kopen. Zo had ik er een met een bloementuin en was iedereen jaloers op mijn hippe bloemenmobieltje.
Nu kom ik om in de groepsapps. Waarin wordt overlegd over vriendinnendingen, uitjes, etentjes, vakanties, kerst met de ene familie, kerst met de andere helft, oud en nieuw plannen. En daarvoor allemaal een eigen app, omringd door losse apps waarin al het voorgaande wordt geanalyseerd. En dat op de manier zoals vrouwen dat doen.
Als ik mijn smartphone een tijdje weg leg heb ik even later 65 nieuws apps. Zucht, sla mij over! Vragen over wat mijn plannen zijn voor het weekend, met de feestdagen, onduidelijke studieopdrachten, cadeautjes. En alle antwoorden weet ik niet. Ik.wil.dit.niet.
Terug naar mijn Nokia. Eens per dag een smsje met alleen essentiële informatie of echt noemenswaardig roddels, echt goede grappen en een echt belangrijke vraag. Mijn Nokia zonder Facebook, Twitter en Instagram. Lekker rustig, mijn tijd volbreng ik wel snake.
3 opmerkingen:
Hahaha. Het was al verdacht stil deze week op de whatsapp. Ik dacht nog.....die heeft even helemaal geen zin of tijd in allerlei flauwekul berichten.
Na plaatsing van deze blog is het wel erg stil op mijn telefoon..
Oeps! Ik had de eerste reactie geplaatst maar om een of andere vage reden is Andreas naam erbij gekomen.
Een reactie posten