VAKANTIE Cannes omdat 't kannes

Bij een vakantie aan de Cote ‘d Azur past ook een bezoek aan Cannes. Na st. Tropez en Monaco het walhalla voor de rijken waar ze aan de mensheid kunnen tonen wat ze in huis hebben. Langs de boulevard van Cannes zitten de grote modehuizen zoals Chanel, Miu Miu, Valentino en noem maar op. Daarlangs dient te worden geflaneerd door de rijke bevolking terwijl de gewone man zoals wij stiekem gluren in de etalages en schuchter kijken naar de types die er naar binnen gaan.

Ondanks dat Cannes een mooie oude Franse stad is met authentieke panden en een mooie haven, heeft het ook iets vreemds. De strandbedjes kosten een vermogen maar zijn wel voor een groot deel leeg. De terrassen waar je voor een koffie een tientje betaalt zijn ook maar half gevuld met mensen die blijkbaar niet kunnen lachen. De dikke boten liggen naast elkaar opgesteld in de haven. Als je de grootste hebt dan wil je de grootste houden. Zo, men wil laten zien waarvoor ze hard gewerkt hebben.

Ik snap het niet. Wat moet je eigenlijk met zo’n grote boot, het lijkt me helemaal niet gezellig. Waarom is het zo belangrijk om aan de wereld te laten zien dat je geld hebt? Door op het ongezellige terras te gaan zitten, door te flaneren op je hoge hakken en in lange broek terwijl de gemiddelde persoon het met deze temperaturen niet uit houdt in badkleding. Wat verstaan deze mensen eigenlijk onder geluk? En wat hebben zij nodig  voordat een vakantie naar hun zin is? Hebben ze ook oog voor de pittoreske straatjes van deze oude Franse stad? Of shoppen ze zich alleen gek aan de Celine tassen, een winkel waar ik niet eens naar binnen durf.

Dat Cannes al langer een stad is geweest van de rijken verraadt een oude ansichtkaart die ik kocht met daarop het Carlton hotel. Het is nog steeds een van de duurdere hotels van de stad en wordt, net als op de kaart, nog steeds omringd door dure auto’s. Waar tegenwoordig jongens zoals Frank gapend omheen hangen om met hun smartphone foto’s te nemen.

Mijmerend in de trein naar huis kan ik er nog steeds niet precies mijn vinger op leggen. Wat maakt al die rijkdom dat ik het niet helemaal begrijp. Misschien ben ik wel jaloers. Misschien heb je verschillende soorten rijken en ben ik meer van het soort dat zich terugtrekt met de hele familie in Spanje rond een grote eettafel met veel hapjes en wijn. In plaats van bitchy vanuit mijn dikke boot aan de bleekselderij op de mensen neer kijkend. Waarschijnlijk zal ik het nooit weten.